Taivaalta

Наталья Евдокимова - С неба
Утром в кармане курточки я нашёл звезду. У неё были слегка колючие края, и она была тёплой. Я поплотнее прижал карман рукой - чтобы не видно было, как она светится.
- Привет, - сказала она. - Я звезда. А ты кто?
- А я Мишка, - просто ответил я. - Как ты ко мне попала?
- С неба. Упала... Ты ведь отпустишь меня? - спросила звезда.
- Да, - сказал я. - Конечно, сегодня же вечером!
Как только стемнело, я взял её на ладони, поднёс к раскрытому окну, и она полетела вверх.
А утром в кармане я снова нашёл звезду.
- Привет! - сказал я. - Ты снова случайно упала?
- Нет, - сказала звезда. - Я нарочно... Ты ведь выпустишь меня вечером?
Да, - сказал я. - Как всегда, ты же знаешь...

Natalya Jevdokimova – Taivaalta
Aamulla minä löysin tähden takintaskusta. Sillä oli vähän pikikkäät reunat ja se oli lämmin. Minä painoin taskua kädellä, jotta tähden loistoa ei huomaisi.
Terve, sanoi se. - Minä olen Tähti. Kuka sinä olet?
Minä olen Mishka, vastasin minä. - Miten sinä minun luokse jouduit?
Taivaalta. Tipuin... Sinähän päästät minut? kysyi tähti.
Joo, sanoin minä. - Tietenkin, vaikka tänä iltana!
Heti kun pimeni, minä otin se käsiin, vein avoimelle ikkunalle, ja se lensi ylös.
Seuraavana aamuna minä taas löysin sen takintaskusta.
Terve! Sanoin minä. - Tipuitko sinä vahingossa taas?
En, sanoi tähti – Tahalleen... Sinähän päästät minut illalla?
Kylla, sanoin minä – niin kuin aina, sinähän tiedät...